Καθαρά ∆ευτέρα

Πριν καλά καλά χαράξει το βράδυ της αποκριάς, παιδι-

κά και όχι µόνο µατάκια άνοιγαν και αφουγκραζόταν

την γέννηση της καινούριας ηµέρας. Η πρώτη άνοιξη

καθυστερούσε πάντα σ’ αυτό τον τόπο.

Όλη η περιοχή

µέχρι τις δυτικές πλαγιές της νότιας Πίνδου, από τον

Βάλτο µέχρι τον Αράκυνθο που βρεχόταν από την

λιµνοθάλασσα, ξεπλενόταν όλο το χειµώνα από επίµο-

νες βροχές. ∆ικαιολογηµένη λοιπόν η αγωνία των

νεαρών «Ποδολοβιτσάνων» για το πώς θα ξηµερώσει

ο Θεός την µέρα. Γιατί δεν ήταν µια οποιαδήποτε µέρα

η συγκεκριµένη, ήταν η Καθαρά ∆ευτέρα, που θα

ξεχυνόταν παρέες νεαρών προς µια κατεύθυνση, το

ξωκκλήσι της Παναγιάς κοντά στην δεξαµενή ύδρευ-

ση ςτου χωριού.

Κανείς δεν ξέρει πως κάθε χρόνο τέτοια µέρα σχεδόν

όλο το χωριό λαχταρούσε να χαλάσει τα κούλουµα σε

αυτή την τοποθεσία. Ήταν η αρχή της σαρακοστής για

την Λαµπρή, ξεκινούσε η νηστεία µε λαχτάρα. Μια

όµορφη προσµονή για την Ανάσταση ,για το αντάµωµα

όλων των Πενταλοφιωτών από κάθε µεριά της γης.

Όχι µόνο αυτό, αλλά και µια µεγάλη εξόρµηση στην

Φύση ,έναν άτυπο νόµο που όλοι χαιρόταν να ακολου-

θούν. Το ξωκκλήσι της Παναγιάς βρισκόταν στον λόφο

που στους πρόποδές του εκβάλει µεγάλη ποσότητα

καθαρού νερού όπου σχηµατίζει τον Αύλακα που

ξεχύνεται στο Βαλτί.

Παλαιότερα εκεί βρισκόταν ο µύλος του Μοίρα, έτσι

έχει ονοµαστεί η περιοχή δυτικά του λόφου. Σ’ αυτή

την περιοχή µε ιστορίες περίεργες ο µύθος είχε ζώσει.

Ακουγόταν ότι ήταν τόπος στοιχειωµένος, ότι τα νερά

που αναβλύζουν κρύβουν Λάµιες και τα βράδια ακου-

γόταν φωνές από ψυχές που έχει φάει η Λάµια..! Επει-

δή όλοι οι µύθοι έχουν απαρχή σε αληθινά γεγονότα,

µια εξήγηση που µπορούµε να δώσουµε είναι ότι η

περιοχή ήταν δύσβατη. Ήταν ένας µεγάλος βάλτος

προέκταση της λίµνης  Κυνίας πριν την αποξηράνουν

και την κάνουν τον εύφορο κάµπο του Λεσσινίου. Ένας

βαλτότοπος που φώλιαζαν φίδια, που έκρυβε επικίν-

δυνα «µάτια» και χωρίς συγκεκριµένα µονοπάτια.

Αρκετοί κατατρεγµένοι τα παλιά χρόνια είχαν χαθεί σ’

αυτόν τον βάλτο ήταν επόµενο να ακολουθήσουν οι

δοξασίες και οι δεισιδαιµονίες. Υπάρχουν εκεί ερείπια

από ένα παλιό εκκλησάκι. Του Αγίου Νικολάου ,ενός

αγίου που έχει στενή σχέση µε το υγρό στοιχείο, αλλά

και το ξωκκλήσι µας είναι αφιερωµένο στη Ζωοδόχο

Πηγή !!!

Η τοποθεσία που κατέληγαν οι παρέες των νεαρών

Ήταν ένα ξέφωτο ανάµεσα σε δύο λόφους, αυτού µε το

Εκκλησάκι και του λόφου µε την δεξαµενή. Ήταν ένα

ξέφωτο καταπράσινο, που το περιστοίχιζαν τεράστιες

ελιές. Κάθε παρέα έστρωνε κάτω από µια ελιά. Έφερ-

ναν µαζί τους ζεστές λαγάνες, ταραµάδες, ελιές,

χαλβά, πορτοκάλια, και ότι νηστίσιµο είχε προλάβει η

µάνα τους να του ςετοιµάσει .Μην φανταστείτε γαριδο-

µακαρονάδες και γκουρµέ «νηστίσιµες» λιχουδιές

που συνηθίζονται στις µέρες µας. Μερικοί χαρταετοί

χειροποίητοι βέβαια µε λαδόκολες, καλάµια, αλευρό-

κολα και σπάγκο από τις αρµάθες που µπελόνιαζαν

τον καπνό. Ο µόνος χώρος για να πετάξουν αυτούς

τους αετούς ήταν στο λόφο της δεξαµενής.

Όλη η διαδροµή µέχρι την Παναγιά ήταν µαγευτική.

Ξεκινούσαν, οι περισσότεροι πεζοπόροι, ή στις καρό-

Τσες των αγροτικών αυτοκινήτων, από το χωριό ακο-

λουθώντας το χωµατόδροµο από το Κρυφό, µπροστά

από το εικονοστάσι και το παλιό «εξοχικό κέντρο» του

Νάσου  Καλύβα, γνωστός ως «Τσιτσινάσος», που στην

δεκαετία του ’90 είχε γίνει το «Αίθριο» του Λευτέρη

Τζακώστα. Στη διαδροµή συναντούσαν µαντριά, περι-

βόλια, αµπέλια και λιοστάσια .Μοσχοβολούσε ο τόπος

από τα µανουσάκια ,τις ανεµώνες, τα κοκοτάκια και τα

χρώµατα της ελληνικής υπαίθρου τις πρώτες µέρες

της άνοιξης. Ο δρόµος κατέληγε στο τοίχο από το

ασβεστωµένο εκκλησάκι, από ‘κει ακουγόταν οι

φωνές χαράς αυτών που ήδη είχαν πάει εκεί. Μουσι-

κές από φορητά κασετόφωνα µε µπαταρίες, χοροί,

µπάλες που πεταγόταν στα «µήλα» και το εφτάπετρο,

µερικοί έπαιζαν ποδόσφαιρο µε µπακοτέρµατα γιατί

δεν είχε άπλα ο χώρος. Ξέφρενο παιχνίδι, όλοι γινόταν

µια παρέα, κάποιοι ποιο µεγάλοι τολµούσαν να παί-

ξουν Θάρρος ή αλήθεια, ή µπουκάλα! Η πρώτη άνοιξη

βλέπετε, και το γεγονός ότι ήταν από τις σπάνιες

φορές που αγόρια και κορίτσια συνευρισκόταν χωρίς

τα αυστηρά βλέµµατα των γονιών τους. Βέβαια ανα-

φερόµαστε σε µια εποχή που η σεµνότητα και η ηθική

όριζε τις σχέσεις των ανθρώπων. Πολλά κατοπινά

ανδρόγυνα είχαν ανταλλάξει τα πρώτα βλέµµατα σε

εκείνες τις Καθαροδευτέρες…

Ο δρόµος της επιστροφής ξεκινούσε το µεσηµεράκι

µέσα σε τραγούδια, πειράγµατα, καλαµπούρια, πράσι-

να γόνατα και αγκώνες, µε µπουκέτα αγριολούλουδα

και µια πληρότητα και λαχτάρα για την επόµενη Καθα-

ροδευτέρα…

Μετά νοσταλγίας και τιµής

Γιάννης Τζακώστας