Ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής του νομού μας!

Γράφει ο Θανάσης Μπίκας
 Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι, ανέλαβα την ευθύνη να γράψω για μια βαρυσήμαντη προσωπικότητα του νομού μας που αποτέλεσε παράδειγμα προς μίμηση για κάθε άνθρωπο και αθλητή που άφησε ιστορία, το "τρένο" της οποίας τείνει να τον αφανίσει από την νέα γενιά...

Δύσκολα όμως, διότι τέτοιες προσωπικότητες δεν ξεχνιούνται και δεν "σβήνονται" εύκολα από τις καρδιές όλων όσων τον έζησαν, παρά μόνο κινδυνεύει να ξεχαστεί ο ρους της μοναδικής ιστορίας του.

Ο λόγος για τον, Σπύρο Γκασούκα, κοινώς ως "Μπίλιος", που γεννήθηκε στην πανέμορφη Κατοχή Μεσολογγίου στις 22 Φεβρουαρίου του 1958. Ένας ταλαντούχος ποδοσφαιριστής της τότε εποχής που μετά από περίπου 11 χρόνια στον κόσμο του τοπικού ποδοσφαίρου, την περίοδο 1984-1985 μπήκε στο μεταγραφικό στόχαστρο του Όμηρου Νεοχωρίου τον οποίο και απέκτησε. Παρεμπιπτόντως, ήταν από τα βασικά στελέχη στην κατάκτηση του Κυπέλλου Ε.Π.Σ.Ν.Α. το 1985, ενώ αποκλείοντας τον Α.Ο. Σπάρτης, τον Αγ. Νικόλαο, τον Εργοτέλη, τον Α.Ο. Σύρας και τον Ήφαιστο Περιστερίου η ομάδα του έφτασε στον τελικό Κυπέλλου Ερασιτεχνών Ελλάδος, όπου έλαβε χώρα στο "Ο.Α.Κ.Α." στις 30 Ιουνίου 1985. Μπορεί ο Όμηρος να ηττήθηκε από τους ερασιτέχνες του Άρη Θεσσαλονίκης με 2-1, αλλά η συμμετοχή του στον τελικό ήταν ήδη ένα σπουδαίο επίτευγμα με πρωτομάστορα τον προπονητή Γ. Γαλανό. Ο επιθετικός Γκασούκας ήταν τυχερός να έχει συμπαίκτες τότε τον Χαραλάμπους, Νικολοβγένη, Καλύβα, Γκασούκα Π., Κάκκο, Ευθυμίου, Γαλάνη, Μάτσικα, Κότσαλο Σπ., Παπαστάμο, Γ. Ζήκο και Παπαδημητρίου.

Στις 16 Σεπτεμβρίου του 1990, η ατυχία του "χτύπησε" για πρώτη φορά την πόρτα, αφού σε γήπεδο της Ναυπάκτου και κατά την διάρκεια του αγώνα παρουσιάστηκε πρόβλημα στον πνευμονοθώρακα, που είχε ως αποτέλεσμα να μείνει αρκετό καιρό εκτός αγωνιστικής δράσης. Επέστρεψε ξανά υπερασπίζοντας το όνομα που είχε "χτίσει" στα τοπικά γήπεδα και βραβεύτηκε ως πρώτος σκόρερ στις περισσότερες ομάδες που αγωνίσθηκε. Τιμής ένεκεν, το 1991 βραβεύτηκε από τον κ. Νικάκη ( Πρόεδρος Διαιτητών Ελλάδος) ως ο καλύτερος αθλητής της Αιτωλοακαρνανίας παρακαλώ...

Την τελευταία του πνοή άφησε στις 26 Απριλίου του 2005 (Μ. Τρίτη) στο νοσοκομείο "Άγιος Σάββας" στην Αθήνα μετά από σοβαρό πρόβλημα υγείας. Το παράπονό των ανθρώπων που τον γνώρισαν και αγάπησαν είναι ότι η τοπική κοινωνία δεν τον τίμησε όπως του άξιζε, παρ΄ όλα αυτά κανείς δεν ξεχνά την ποδοσφαιρική ευφυΐα του και την αβροφροσύνη του που τον διέκρινε στα 47 του χρόνια, που ήταν αρκετά για να μείνει "χαραγμένος" στην ιστορία και στην μνήμη όλων μας...