Το ποδοσφαιράκι που όλοι αγαπήσαμε...

Πάνε οι εποχές που σαν νύχτωνε μικροί-μεγάλοι μαζευόμασταν στο καφενείο του Μπαρμπα-Πάνου του Κουτσουβέλη για το καθιερωμένο ραντεβού που περιλάμβανε ατέλειωτες μάχες στο επιτραπέζιο ποδοσφαιράκι.


Μια εφεύρεση του Evan Dube στα μέσα του 1921 όπου έμελλε να αλλάξει τα δεδομένα του ελεύθερου χρόνου μας. Ένα παιχνίδι που παίζεται σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Στην Γερμανία λέγεται "fussball", στην Αγγλία "foosball", στο Πακιστάν "Patti", στην Αργεντινή "Metegol", ενώ στην Χιλή "Tacataca" και για την ομαλή διεξαγωγή του χρειάζονται απαραίτητα 4 άτομα.


Έτσι κι εμείς μαζευόμασταν στου "Τζούλι" μήπως και προλάβουμε να πάρουμε μια θέση στο μοναδικό επιτραπέζιο ποδοσφαιράκι που υπήρχε. Με ένα πενηντάρικο κι αργότερα εκατοστάρικο και τραβώντας τον λεβιέ το μηχάνημα μας έδινε επτά μπαλάκια με τα οποία το παιχνίδι ξεκινούσε...


Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον Μπάρμπα-Πάνο να φωνάζει κάθε φορά που το μπαλάκι έφευγε εκτός γηπέδου και χτυπούσε το τζάμι. Συνάμα, δεν ξεχνώ, μερικούς προληπτικούς που πριν την έναρξη του παιχνιδιού έκαναν χρήση βαζελίνης με την βοήθεια ενός στουπιού στην βέργα τους για να γλιστρά καλύτερα.


Παρεμπιπτόντως, αξιοσημείωτα ταλέντα του παιχνιδιού αυτού ήταν ο Στάθης και ο πατέρας του Δημήτρης Τριανταφυλλόπουλος στην θέση του τερματοφύλακα. Δύσκολο, εν τω μεταξύ, να πιάσεις σουτ του Σεραφείμ Στέλλιου λεγόμενες κι ως μαγκωτά. Στο μυαλό μου έρχεται και ο αείμνηστος  Αντρέας Μοίρας, ο Πάνος ο Καζιάνης και ο Γιώργιος ο Μπέκος (Ντεμιρέλ) που έπαιζε πάντα με βγαλμένη την μπλούζα. Από κοντά και ο Θανάσης Μπέκος (Κάικος), Θοδωρής Κονδύλης (Κισούλης), Νίκος Ντούλιας και όλα τα μικρότερα παιδιά που προσμονούσαν την αντικατάσταση κάποιου μεγαλύτερου.


Μεγάλες αναμνήσεις από εκείνα τα πανέμορφα και ρομαντικά χρόνια την ίδια ώρα που οι σημερινοί έφηβοι έχουν ζαβλακωθεί από τα ηλεκτρονικά συστήματα που αν μη τι άλλο μόνο βλαβερά μπορεί να είναι...


Που είναι τα χρόνια ρεεε;